پریسا جان ممنون از  جملات زیبایت عزیزم

اگر ” میکاشتی” … نمی گفتی “ای کاش”

برای رسیدن به “جای خوش” … نباید “جا خوش کرد”

اهل “تصمیم” باش … شرایط آماده “تسلیم” است

با “سرعت و دقت” … می توان “مدال سبقت” گرفت

حرکت کن “شاید ببازی” … حرکت نکنی “حتماً می بازی”

کسی که “دست به سیاه و سفید” نمی زند … “شطرنج باز خوبی نیست”

از دیگران “یاد کن” … تا “یاد بگیری

باید خود را “زیر سوال برد” … تا موفقیت “جواب دهد”

“شکست” خوردی که … “شکسته” نباشی

شاید “نبردیم” … اما هنوز “نمردیم

اگر دیگران را با خود “همراه ساختیمسیر را “هموار” ساختی

برای “پیشرفت” … باید مدام “پیش رفت

ممنون علی آقا و یلدای عزیز از حضور گرم و پر مهرتون 

سوال کرده ام از تمام جاده های پشت سرم

که تا کدام کجا ،دوری از تو را ببرم

خودت بگو که به بال و پرم توان شده ای

کجاست خط به پایان رسیدن سفرم ؟

.

.

.

دو بیتی و غزل و قطعه ئو قصیده که نه

شده است مثنوی غربت آخرین اثرم

صدایم کن که به آنی سفر تمام شود

و بشنویم :تو را در همیشه منتظرم

بی حوصله ام ...دست خودم نیست ... کمی دلتنگ فردایم که تو می آیی ... شاید ... من نباشم

تقصیر تو نیست
هرچه هست زیر سر پاییز است
که به نسیمی عقل را می‌رباید
تا دل
بی اگر و امایی
تنگ تو شود.

حالا که رفته‌ای
هیچ راهی
مرا به جایی نمی‌برد
در حافظه‌ام می‌چرخم
همه کلیدها را گم کرده‌ام