وداع

ای همنشین، ای همزبان، ای وصله‌ی تن!

ای یادگار روزهای خوب و شیرین!

مژگان ما چون برگ کاجِ زیر باران-

از اشک‌ها گوهرفشان است.

در پرده پرده چشم ما چون ابر خاموش-

اشکی نهان است.

ای همزبان، ای وصله‌ی تن!

ما آمدیم از دشت‌ها، از آسمان‌ها

بر اوج دریاها پریدیم-

تا عاقبت اینجا رسیدیم.

با من بمان شاید پس از این، یکدگر را-

هرگز ندیدیم.

یک لحظه رخصت ده سرم را-

بر شانه‌ات بگذارم ای دوست

تا بشنوی بانگ غریب های‌هایم

من با توام، یا نه؟... نمی‌دانم کجایم!

من دانم و تو-

رنجی که در راه محبّت‌ها کشیدیم.

تو دانی و من-

عمری که در صحرای محنت‌ها دویدیم.

ای جان بیا باهم بگرییم-

شاید که دیگر-

از باغ‌های مهربانی گل نچیدیم.

ای جان بیا باهم بگرییم

شاید پس از این یکدگر را-

هرگز ندیدیم.

این انجمادِ بُغض را در سینه بشکن

از شرم بگذر

سر را بنه بر شانه‌ام چون سوگواران.

چشمان غمگین را چنان ابر بهاران-

بارنده کن بر چهره‌ام اشکی بباران

آری بیا با هم بگرییم-

بر یاد یاران و دیاران.

ای همنشین، ای همنفس، ای دوست، ای یار!

این لحظه‌ی تلخ وداع است

در چشم ما فریاد غمگین جداییست

فردا میان ما حصار کوه و دریاست

ما خستگانیم

باید کنار هم بمانیم

با هم بگرییم

با هم سرود تلخ غربت را بخوانیم.

آوخ! عجب دردیست یاران را ندیدن

رنج گرانیست-

بار فراق نازنینان را کشیدن.

اما چه باید کرد ای یار؟

باید ز جان بگذشتن و بر جان رسیدن.

می‌لرزم از ترس-

ترسم که این دیدار آخر باشد ای دوست!

ای همنشین، ای همزبان، ای وصله‌ی تن!

ای یادگار روزهای خوب و شیرین!

هنگام به‌درود-

وقتی چون مرغان از کنار هم پریدیم-

وقتی به سوی آشیان‌ها پر کشیدیم-

دیگر ز فرداهای مبهم ناامیدیم.

شاید که زیر آسمان دیگر نماندیم.

شاید که مُردیم-

شاید که دیگر-

باهم گل الفت نچیدیم.

باید به کام دل بگرییم.

شاید پس از این، یکدگر را

هرگز ندیدیم.

مهدی سهیلی