کاش وقتی زندگی فرصت دهد
گاهی از پروانه‌ها یادی کنیم

کاش بخشی از زمان خویش را
وقف قسمت کردن شادی کنیم

کاش وقتی آسمان بارانی است
از زلال چشم‌هایش تر شویم

کاش دلتنگ شقایق‌ها شویم
به نگاه سُرخشان عادت کنیم

کاش شب وقتی که تنها می‌شویم
با خدای یاس‌ها خلوت کنیم

کاش گاهی در مسیر زندگی
باری از دوش نگاهی کم کنیم

فاصله‌های میان خویش را
با خطوط دوستی مبهم کنیم

کاش مثل آب، مثل چشمه‌ سار
گونه نیلوفری را تر کنیم

ما همه روزی از اینجا می‌رویم
کاش این پرواز را باور کنیم

کاش با حرفی که چندان سبز نیست
قلب‌های نقره‌ای را نشکنیم

کاش هر شب با دو جرعه نور ماه
چشم‌های خفته را رنگی زنیم

کاش بین ساکنان شهر عشق
ردپای خویش را پیدا کنیم

کاش رسم دوستی را ساده‌تر
مهربان‌تر، آسمانی‌تر کنیم

کاش اشکی قلبمان را بشکند
با نگاه خسته‌ای ویران شویم

کاش وقتی آرزویی می‌کنیم
از دل شفافمان هم رد شود

مرغ آمین هم از آنجا بگذرد
حرف‌های قلبمان را بشنود..

بادرود عالی نوشتین اول تا آخر زندگی مثل یک کابوس وحشتناکه که با مردن اتمام میابد

آسایش دو گیتی تفسیر این دو حرف است

       با دوستان مروت با دشمنان مدارا
دلا یاران سه قسمند ار بدانی زبانیند و نانیند و جانی به نانی نان بده از در برانی محبت کن تو با یار زبانی ولیکن یا ر جانی را نگهدار به جانش جان بد

رفیقا دوستان ده ها گروهند
که هریک در مسیر امتحانند
گروهی صورتک برچهره دارند
به ظاهر دوست ،اما دشمنانند
بد اندیشند و در کار نفاقند
بهارانند و در باطن خزانند
چو همدستان ز تو صد راز پرسند
ولی با دشمنت همداستانند
بسا کس را که در انبانه زهرست
ولی نیکو سخن شیرین زبانند
گروهی دیده نا پاکند هشدار
نگاه خود به هر سو می دوانند
بر این بی عصمتان ننگ جهان باد
که چون خوکند و بل بدتر از انند
گروهی وقت حاجت خاک بوسند
ولی هنگام خدمت ها نها نند
ذلیل هر قوی مشتند اما
به پیش نا توانان پهلوانند
تملق پیشه گان فرزند روزند
بز هرکس که باشد می چرانند
گروهی خیر و شر در فعلشان نیست
نه زحمت بخش و نه راحت رسانند
اگر شهری ببخشیشان همینند-
و گر زهری بنوشانی همانند
ولی یاران همدل از ره لطف
به هر حالت که باشد مهربانند
غمت را از دل و جان غمگسارند
حریمت را به عفت پاسبانند
چو نالی اشکشان در آستین است
چو خوانی روز وشب برآستانند
به وقت یاوری جان آفرینند
به هنگام سخن گوهر فشانند
فدای نازنین یاران خونگرم
که خورشید زمین ماه زمانند
رفیقان را درون جان نگه دار
اگر پاکیزه جان روشن روانند
جهان گر از تو شد درپایشان ریز
که اینان پر بهاتر از جهانند
و من شرمم آمدكه برمردمانم تكبركنم و از كاسه اي كه دارم به غرور يا نخوت امساك ورزم پس چون آسمان شدم و هر كه را در من به پرواز درآمد در آغوش كشيدم