درجمع میان من و این بغض بی قرار جای تو خالی

 در کوچه باغ باران باشد

در ارتباط مخفی خود با خواب گریه‌ها

حرفهای عجیبی شنیده‌ام.


هی ساده، ساده! 

از پس آستینِ گریه گمان می‌کنند

آسمانِ فردا صاف و هوای رفتن ما آفتابی ست.

حالا تو هم بلند شو،‌ بگو "ها" وُ برو!

اصلا چکارشان داری؟

اینان که مونس همین دو سه روزِ گُلند و گلبرگند

و این درخت هم که از خودشان است

یک هفته‌ای می‌آیند همین حدود ما و

هی هوای خوش و

بعد هم می‌روند جائی دور آن دورها ...

چقدر قشنگند

می‌شنوی ری‌را؟

به خدا پروانه‌ها پیش از آنکه پیر شوند،‌ می‌میرند

 
حالا بیا برویم از رگبار واژه‌ها ویران شویم

عیبی ندارد یکی بودن دیوارِ باغ و صدای همسایه

باران که باز بیاید

می‌ماند آسمان و خواب و خاطره‌ای ...

یا حرفی میان گفت و لطفِ آدمی با سکوت

حالا دیدار ما به نمی‌دانمان کجای فراموشی

دیدار ما اصلاً به همان حوالی هر چه باد آباد

دیدار ما و دیدار دیگرانی که ما را ندیده‌اند

پس با هر کسی از کسان من از این ترانه محرمانه سخن مگوی

نمی‌خواهم آزردگان ساده بی‌شام و بی‌چراغ

از اندوه اوقات ما با خبر شوند

قرار ما از همان ابتدای علاقه پیدا بود

قرار ما به سینه سپردن دریا و ترانه تشنگی نبود

پس بی‌جهت بهانه میاور

که راه دور و

خانه ما یکی مانده به آخر دنیاست

نه

دیگر فراقی نیست

حالا بگذار باد بیاید

بگذار از قرائت محرمانه نامه‌ها و رؤیاهامان شاعر شویم

دیدار ما و دیدار دیگرانی که ما را ندیده‌اند

دیدار ما به همان ساعت معلومِ دلنشین

تا دیگر آدمی از یک وداع ساده نگرید

تا چراغ و شب و اشاره بدانند که دیگر ملالی نیست

حالا می‌دانم سلام مرا به اهل هوای همیشه عصمت

خواهی رساند , یادت نرود گُلم

به جای من از صمیم همین زندگی

سرا روی چشم به راه ماندگان مرا ببوس

دیگر سفارشی نیست

تنهاجان تو و جان پرندگان پر بسته ای که دی ماه

به ایوان خانه می آیند

خداحافظ

         ( از آلبوم نامه ها-علی صالحی )

دلم سلامی می خواهد،

بی واهمه پایان

بی دغدغه آخر

رها از وداع

جدا از سفر

سلامی به همراهی راه من

درودی که بدرود آن گم شده