از همه گريزانم

میل مرگی عجیب در من است

مثل شباهت سین به اصوات سادگی

مثل شباهت زندگی به نون و القلم ... والکاف

مثل شباهت پروانه و پری

مثل شباهت عشق به حرف عین ، به حرف شین ، به حرف قاف

یا بازی واژه با معنا ، چه می دانم !

هرچه هست ، همین است :

از همه گریزانم ، از این همه همهمه گریزانم .

دیگر سر هیچ بازاری نخواهم رفت

دیگر برای هیچ کسی آواز نخواهم خواند .

( تا زنده ایم ، نگرانیم . وقتی هم که می میریم

باز چشم هامان یک سو را می نگرد ...! )

اما ای کاش میان آن همه شد آمد شب و روز

ما راه خود را می رفتیم ؛

تو سوی من بودی و من سوسوی تو بودم .

اصلا به کسی چه مربوط

که من بالای خواب دریا گریسته ام

یا در گمان کودکی از خواب گریه ها !؟

به ارواح خاک زنی گمنام در مشرق آسمان قسم ،

من از این همه گریزانم ،

از این همه همهمه گریزانم

قبول نیست ری را

بیا قدمهامان را تا یادگاری درخت شماره کنیم

هر که پیشتر از باران به رویای چشمه رسید

پریچه بی جفت آبها را ببوسد ،

برود تا پشت بال پروانه

هی خواب خدا و سینه ریز و ستاره ببیند

قبول نیست ری را !

بیا بی خبر به خواب هفت سالگی بر گردیم

غصه هامان گوشه گنجه بی کلید

مشقهامان نوشته

تقویم تمام مدارس در باد

و عید یعنی همیشه همین فردا

نه دوش و نه امروز

تنها باریکه راهی است که می رود

می رود تا بوسه ، تا نقل و پولکی

تا سهم گریه از بغض آه

ها � ها ری را !

حالا جامه هایت را

تا به هفت آب تمام خواهم شست

صبح علی الطلوع راه خواهیم افتاد

می رویم اما نه دورتر از نرگس و رویای بی گذر

باد اگر آمد

شناسنامه هامان برای او

باران اگر آمد

چشمهامان برای او

تنها دعا کن کسی لای کتاب کهنه را نگشاید

من از حدیث دیو و

دوری از تو می ترسم � ری را !

دکلمه شعر از رضا پیر بادیان