خیال تو

.

باور آدمهای ساده را خراب نکن آدمهای ساده با تو تا ته خط می آیند

و اگر بی معرفتی ببینند قهر نمی کنند ... میمیرند

مرگ پروانه ها را آیا دیده ای ؟ پروانه ها با یک تلنگر می میرند ! 

نسرین بهجتی

.

گاهی وقتها اونقدر تا ته دوست داشتن می ری واسه یه نفر

که اصلا" گم می شی وسط اون همه سلول عاشقی.

خیلی حسِ قشنگیه.  گم شدن در خود و پیدا شدن در دیگری، 

توی شیشه ماشین، توی شیشه ی ویترین روبروت، توی آینه ...

آره توی آینه هم صاف نشسته و زل زده توی چشمهات! 

و  این قشنگ ترین فعل و انفعالات شیمیائی و فیزیکی

و اصلا" بهترین اتفاق متافیزیکیِ  دنیاست.

اگه رسیدی بهش قدرِ خودت رو خیلی بدون ...

.

.

.

.

دنیای خودتان را داشته باشید.با قوانین خودتان اداره اش کنید.روز و شبش را خودتان اندازه بزنید و چهارچوبش را خودتان تعیین کنید.دلتان کشید برایش چهارچوب نسازید حتی!ولی نه...بدون ِ چهارچوب که نمیشود.دنیایتان هرچقدر هم کوچک،خوب است که حد و مرز داشته باشد.خوب است این مراقبت ها که حواست باشد حتی در دنیای خودت هم پا فراتر نگذاری از بعضی باید ها و نباید ها.دنیایتان را که ساختید،بگذاریدَش یک گوشه.نباید از دنیای همگانی کنار کشید.باید ماند و دنیاها را موازی پیش برد.حتی درست نیست که برای هرکدام "سهم ِ بودن" تعریف کرد.که فرضا بگویی از ده تا،هفت تایش را توی دنیای همگانی می مانم و سه تایش را در دنیای خودم سیر میکنم."سهم ِ بودن" ثابت نیست و بسته به شرایط،تغییر میکند.حتی گاهی ممکن است " سهم ِ بودن"  َت را،تماما،از یکی دنیاها بگیری و خودت را غرق کنی در دنیایی دیگر.موقتیست ولی...یعنی خوب است که موقتی باشد.

برای دنیایتان آدم نسازید ولی،آدم ها را از دنیای همگانی بیاورید به دنیای خودتان، نه همه شان را...این قوانین ِ شما هستند که تعداد ِ آدم های دنیایتان را تعیین میکنند.قوانینتان را بزنید زیر بغلتان و بگردید لابلای آدم ها و بعد دست ِ شبیه ترینشان به خودتان را بگیرید و بیاورید بگذارید وسط ِ وسط ِ دنیای شخصیتان.دنیایتان را شلوغ نکنید و در پیدا کردن ِ آدم ها صبور باشید.گاهی ممکن است این روند،سال ها زمان ببرد.
دنیایتان را که ساختید،آدم های دنیایتان را که پیدا کردید،دیگر رویای دست نیافتنی معنا ندارد.شما دنیای خودتان را دارید.دنیایی که همه چیزش،همه چیز ِ همه چیزش،به میل خودتان پیش میرود.رویا از این واقعی تر؟

.